Rozdział Szósty

Pierwsze co widzę rano po obudzeniu to promienie słoneczne wpadające przez okno do mojego pokoju w Obozie Herosów. Kiedy zdaję sobie sprawę gdzie jestem, wzdycham i moja głowa z powrotem opada na poduszkę. Całe wakacje będę musiała spędzić tu, a już mam ochotę jak najprędzej wrócić do domu. Tam nie czułabym się tak obco. Patrzę na leżące na sąsiednich łóżkach współlokatorki. Jeszcze nie miałam okazji nawet się z nimi przywitać. Dotarłam do Obozu Herosów o bardzo późnej porze, gdy one już spały. Jedna z nich, dziewczyna o ciemnych blond włosach, to Roxanne Niverr. Odczytuję jej nazwisko wypisane na walizce i z tego co wczoraj słyszałam od jednego z wychowawców jej boską matką również jest Hathor. Druga to Samantha Casey, którą znam już z poprzedniego lata. Kiedy na nią patrzę od razu pragnę wybiec z pokoju. Nienawidzi mnie. Powód? Sama nie wiem. A właściwie tak. Jestem dziwolągiem, nawet wśród ''swoich''. Odkąd znalazłam się w obozie, prawie z nikim nie zamieniłam więcej niż dwóch zdań, a na zajęciach sportowych jestem najsłabsza. W przeciwieństwie do Sam. Ona zawsze była najlepsza w zajęciach siłowych i wszyscy ją lubią. Kiedy przypomina mi się zeszłe lato, potrząsam głową. Nie będę o tym myśleć. Muszę zaakceptować to, że jestem inna. Wstaję z łóżka, ubieram się i wychodzę z pokoju by pozostać niezauważona. Kiedy już jestem na dworze, słońce opieka moją twarz, a wiatr przyjemnie owiewa mnie na przywitanie. Uśmiecham się do siebie i nie myśląc dłużej zaczynam biec. Mijam pogrążone jeszcze w głębokim śnie domki Herosów oraz stołówkę. Po chwili wzbijam się w powietrze. Szczęśliwa wykonuję piruet w powietrzu i wiem, że na to czekałam cały rok szkolny. Może nie uwielbiam Obozu Herosów i nie jestem tu lubiana, ale tu jest moje miejsce. Z tą myślą wzbijam się jeszcze wyżej w powietrze.

~

Wracając nie myślę już kogo zastanę w pokoju. Czuję, że właśnie odnalazłam w sobie jakieś zupełnie nieznane dotąd pokłady siły. Teraz wszystko będzie inaczej. Przyspieszam kroku i nie patrzę jak idę. Nagle z kimś się zderzam. Obydwoje z głośnym krzykiem przewracamy się na ziemię.Przez chwilę leżę i w ogóle się nie ruszam. Czuję, jak czyjeś silne ręce pomagają mi wstać. Mam wrażenie, że kręci mi się w głowie.

- Wszystko w porządku?- słyszę czyiś zaniepokojony głos.

- Hmmm, tak.- odpowiadam i podnoszę wzrok.

Widzę ogromne czekoladowe oczy i szeroki, szczery uśmiech. To Lucas Hariri. Jeden z najbardziej lubianych osób w Obozie. Czuję, że coś skręca się w moim żołądku i mam ochotę znowu wzbić się w powietrze, z dala od nich wszystkich. Mam wrażenie, że coś do mnie mówi, jednak jego słowa do mnie nie docierają.

- Słucham?- pytam piskliwym głosem.

- Czy na pewno wszystko ok? Pytałem czy nie potrzebujesz iść do pielęgniarki.

Czuję, że moje policzki przybierają czerwoną barwę.

- Nie trzeba. Przepraszam, ale...muszę już iść.

Mijam go i znów wzbijam się w powietrze. To by było na tyle w kwestii zmian. Nadal będę tylko tchórzliwą i niezdarną Crystal.

~

- Fay, rusz się! Zaraz reszta wyprzedzi cię już drugi raz!- krzyczy trener Dust.

To kolejna rzecz, która tu w Obozie Herosów jest dla mnie katorgą. Poranne treningi. Owszem lubię biegać, ale gdy jestem sama. Kiedy jestem wśród ludzi czuję się jak w klatce i nie potrafię się zachowywać tak jak prawdziwa JA. Kiedy słyszę te słowa robię się jeszcze bardziej czerwona, ale przyspieszam. Słyszę jak ktoś wypowiada moje imię, a potem inna osoba wybucha śmiechem. To Samantha i jej nieodłączna przyjaciółka Diana. Teraz jestem już po prostu wściekła. Zaczynam biec najszybciej jak potrafię tak, że jak zapiera mi dech w piersiach. Nie wiem jak to robię, ale z ostatniej pozycji wskakuję na drugą tuż za Sam. Od dotarcia na miejsce dzielą nas tylko metry. Zamykam oczy i biegnę na oślep. Zatrzymuję się dopiero, gdy ktoś krzyczy za mną bym się zatrzymała. Robię to. To Trener Dust. Jego pomarszczona od zmarszczek twarz patrzy na mnie z niedowierzaniem.

- Brawo, Fay! Byłaś pierwsza.

Ja również nie wierzę w to co się stało. Rozglądam się wokoło. Każda z otaczających mnie osób patrzy tylko na mnie. Słyszę głos rozwścieczonej Sam.

- Ale jak to się stało?

Widzę jak trener Dust się uśmiecha. Nie odpowiada na pytanie szatynki. Jedynie oznajmia koniec treningu i odchodzi. Kiedy to robi, Samantha zbliża się do mnie niebezpiecznie blisko.

- Nie wiem jak to zrobiłaś, dziwolągu, ale pamiętaj, że nie pozwolę by to się więcej wydarzyło.

Odskakuję jak oparzona. Patrzę na nią z szeroko otwartymi oczami, a ona prycha donośnym śmiechem i odchodzi. Powoli wszyscy się rozchodzą, a ja wciąż stoję oszołomiona nie rozumiejąc co się wydarzyło.

-----------------------------------------------------------------------

Uffff, udało mi się! Powiem szczerze, że nie byłam pewna jak mi pójdzie z pierwszoosobową narracją, ale chyba nieźle, bo nie miałam ochoty rzucić laptopem o ścianę ^^. Rexi mam nadzieję, że nie przeszkadza ci to, że umieściłam twoją postać razem z moją w pokoju, ale wiesz tak mi pasowało...obydwie córki Hathor...Jeśli chcesz mogę to zmienić. Kochana Clar, Życzę Ci jak najwięcej Weny w pisaniu rozdziału!
Pozdrawiam,
Honeyed Girl.