Rozdział Pierwszy

Kocham moją mamę.

Naprawdę. 

Zdałem sobie z tego sprawę, gdy tego poranka obudził mnie jej ciepły głos oznajmiający, że czas wyruszać. Lubiłem bardzo moje wygodne łóżko, więc wcale nie uśmiechało mi się opuszczanie miejsca mojego spoczynku. Z ogromnym trudem wyczołgałem się z pościeli i stanąłem na zimnej podłodze. Nieprzyjemne dreszcze przeszły przeze mnie okrywając moje ciało gęsią skórką. Czym prędzej pognałem do łazienki by się ogarnąć. Dla większości z was kolejny rok szkolny niesie tylko i wyłącznie nużące wizje nauki. Nie dla kogoś takiego jak ja. Niecodziennie ma się możliwość przebywania w obozie dla dzieci specjalnej troski. No, okej. To bardzo złe określenie. Przecież jeżeli jest się synem jakiejś wspaniałej egipskiej bogini czy boga nie powinno się tak traktować miejsca, które pomaga ci przeżyć spokojnie, bez narażania się na codzienne spotkania z ogromnymi, jadowitymi skorpionami. Moją rodzicielką jest Maat, która sprawuje opiekę nad sprawiedliwością, harmonią i czasem żywiołami. Dowiedziałem się o tym w zeszłym roku. Tak, może to i troszkę niepojęte, że stworzyciele naszej rzeczywistości dotychczas gdzieś istnieją, ale łatwo się przyzwyczaić, jeśli w drodze do obozu towarzyszy ci zgraja głodnych twojej natychmiastowej śmierci potworów.

Kocham moją mamę.

Umysł podpowiedział mi to dopiero przy śniadaniu, gdy zalewałem sobie płatki zimnym mlekiem. Osuszyłem wtedy usta serwetką i spojrzałem w jej czekoladowe oczy, które jakby się mogło zdawać odziedziczyłem po niej. To dziwne, bo nie jest moją biologiczną matką. Powędrowałem z powrotem do sypialni i spakowałem do torby wszystkie potrzebne rzeczy. Spodnie, bluzki, zniszczone buty... Lubiłem moje adidasy. Naprawdę. Szkoda tylko, że ten ogromny wąż pustynny musiał je pogryźć. Usiadłem na łóżku i zapatrzyłem się w ścianę, na której wisiał papirus z egipskim faraonem. Czyżbym od dziecka był wychowywany na półboga?

Kocham moją mamę.

Szkoda, że tak późno się zorientowałem. Szkoda, że dopiero kiedy odeszła domyśliłem się jak bardzo mi jej brakuje. Szkoda, że tak rzadko mówiłem jej jak bardzo jestem jej za wszystko wdzięczny. To przykre, że te wizje są tylko fałszywą senną marą, która dręczy mnie od dobrych czterech lat. Od jej śmierci.

Powróciłem do kuchni, w której jeszcze przed chwilą widziałem moją mamę. Tak jak przewidywałem zastałem tam tylko duży stół z pustą miską. Jej kubek od kawy, który zalegał już tam od dłuższego czasu, jakby oczekując na powrót właścicielki, stał przy zlewie. Tak jak go zostawiła zanim odeszła. Zapach jej perfum, który unosił się w całym wielkim pomieszczeniu... Lubiła tam przebywać i przepisywać swoje książki na papier. Nie były one najlepsze. Kto by chciał czytać kryminały, w których wszystko jest wyjaśnione w pierwszym rozdziale? Nie były najlepsze... Ale właśnie to, że mimo wszystko robiła to z tak wielką pasją, nadawało im czegoś magicznego.

Tęsknię za moją mamą.

* * *

Pociąg podskoczył na nierównych torach, a ja odbiłem się od ściany wpadając na jakąś dziewczynę.

- Przepraszam - bąknąłem podnosząc się z podłogi.

Głowa pulsowała mi jakby tysiąc małych mrówek wbijało mi w nią gwoździe. Ciekawe porównanie.

- No hay problema - uśmiechnęła się do mnie niewysoka brunetka patrząc radośnie spod kapelusza - Jestem Melissa.

- A ja Lucas.

* * *

Siedziałem w przedziale bawiąc się piłeczką kauczukową. Kątem oka zerknąłem na Melissę, która śmiała się z czegoś rozmawiając z blondynką. Nie do wiary, że wytrzymałem z tą gadułą cały rok! Nieznajoma dziewczyna obrzuciła mnie krótkim spojrzeniem. Zamknąłem oczy i wcisnąłem słuchawki w uszy. Droga do obozu jest dość długa, a ja nie miałem najmniejszej ochoty na wysłuchiwanie ich chichotów. Minęło już dobre pół godziny, gdy coś walnęło mnie w twarz i przygniotło do siedzenia. Prędko podniosłem powieki i gwałtownie zrzuciłem z siebie ogromne cielsko. To "coś" walnęło w podłogę śmiejąc się przy tym tak jak pięcioletnie dziecko cieszy się z nowej zabawki.

- Oliver!

Wrzasnąłem na grubego, siedemnastoletniego chłopaka z niebieskimi oczami. Jego blond włosy były poczochrane, a słodka, dziecięca twarz wyglądała na przestraszoną.

- Mógłbyś następnym razem uważać?! Mogłeś mnie zabić, stary!

- Przepraszam - pociągnął nosem i momentalnie posmutniał - Ja tylko się cieszę, że cię widzę.

Westchnąłem cicho i pomogłem mu wstać.

- Pardon, Oliver, dlaczego ty zawsze musisz zachowywać się jak sześcioletnie dziecko?! - krzyknęła brunetka marszcząc nos.

- Przepraszam - powtórzył siadając naprzeciwko mnie i robiąc oczy zbitego psa - Przepraszam.

- Przestań przepraszać. To denerwujące - powiedziałem.

- Przepraszam - podsumował.

Zapadła chwilowa cisza, w której każdy z nas starał się ogarnąć bałagan wywołany przez nagłe pojawienie się blondyna. Wszędzie gdzie przebywał siał takie spustoszenie czyniąc to przy tym tak niewinnie, że nikt nigdy nie wiedział czy się śmiać czy płakać. Było to jak wrzeszczenie na psa za to, że ma ogon.

Otrzepałem parę spodni, które wylądowały na ziemi i podałem je blondynce. Uśmiechnęła się łagodnie i ponownie pogrążyła się w rozmowie z Melissą. Nie mogłem wytrzymać i czym prędzej opuściłem przedział.

Ruszyłem zatłoczonym korytarzem do wagonu jadalnego. To dziwne jak różnie wyglądały osoby, które mijałem. Mimo odmiennych karnacji i akcentów wszyscy porozumiewaliśmy się tym samym językiem. Półbogowie z całego świata jechali jednym z najtajniejszych pociągów jakie istnieją do jednego z najtajniejszych miejsc na kuli ziemskiej. Dziwaczne.

Dotarłem do jadalni i zamówiłem duży kubek kawy. Musiałem uwolnić się od tego hałasu, który męczył mnie od kiedy tu wsiadłem. Wypiłem dużego łyka rozkoszując się cudownym smakiem. Wtedy usłyszałem, za sobą jakiś łagodny głos. Obróciłem się, ale nikogo nie zobaczyłem. Mimowolnie wzruszyłem ramionami i powróciłem do picia napoju. Po chwili głos powrócił, tyle że z potrojoną siłą, sycząc przenikliwie. W jednej chwili zakołowało mi się w głowie, coś ukuło mnie w okolicy żołądka, a przed oczami zrobiło mi się ciemno. Poczułem jeszcze jak kubek roztrzaskuje się, a ja wolno zsuwam się z krzesła i wtedy wszystko znikło.

~ ~ ~ 

Jest i rozdział 1, który jest krótki. Nie jestem z niego bardzo zadowolona, chociaż pierwsza część mi się podoba :) Dziękuję osobom, które pisały ze mną na gg i wspierały w jego tworzeniu :D Kolejny wpis ujrzycie najwcześniej może i jutro, a napisze go dla was Destiny Chase. A WŁAŚNIE - JEST DEDYKACJA! NASZA KOCHANA DESTINY MA DZIŚ URODZINKI!!! STO LAAAT!
 Już się doczekać kolejnych rozdziałów nie mogę :) Pozdrawiam gorąco i liczę na szczere komentarze!

- Wasza Kath .